Cemaat ve muhalefet gazeteleri Başbakan’a yüklenirken, diğer gazeteler hemen hemen aynı “yas” manşetlerini attı…
Sonuç olarak yine başımıza gelen felaket siyasete malzeme olmaktan kaçamadı!..
Sosyal medyada ise “Duyarlılık Şovu” vardı…
“Duyarlılık” dediğimiz duygu artık 140 karakterle seni takip edenlere şov yapma sanatı oldu maalesef…
“Sen daha duyarlısın, ben daha duyarlıyım” samimiyetsizliği 140 karakterin her birinde seziliyordu!..
Siyasetçilerin çoğu bu faciayı da fırsat bilip, iktidara yüklenerek siyaset yapmaya başladı “YAS” tutarken…
Sanatçıların çoğu olmayan konserlerini iptal etti, “YAS” tutabilmek için…
“Duyarlı sahtekarlar” topluluğunun içinde büyüyen bir gencim ben…
Kendimi de eleştiriyorum tabiki…
Ben de o “duyarlı sahtekarlar” kadar duygusal olamıyorum ama duygusalmışım gibi de insanların gözüne sokacak şekilde resimlerle, 140 karakterle abartmıyorum… Babamın da bize mesleği öğretirken söylediği gibi her olaya ön yargısız, kendi açımızdan değil, her açıdan bakmaya çalışıyorum…
Acıyı en çok yaşayan insanların açısından baktığımda o demode lafı söyleyemiyorum “Duyarlı Sahtekarlar” gibi…
Bu faciada en büyük acı o şehitlerin ailelerinin acısı…
Ben o acıyı anlayamayacağımı biliyorum ve şov yapmıyorum…
Aşık Veysel’in söylediği gibi: “Derdim yüreğimde, eller ne bilsin”
Öte yandan, “Duyarlı Sahtekarlar”ı gördükçe de aklıma Cem Yılmaz’ın şovunda Teşvikiye Camiinden kalkan ünlü cenazeleri için söylediği sözler geliyor aklıma…
“Acımız büyük, gözlükten belli olmuyor mu?”
Oğulcan Tanrıyar
