UÇANKUŞ İHBAR HATTI: Whatsapp Telefon: 0 532 472 88 88 E-Posta: haber@ucankus.net Haber Merkezi: 0212 283 54 54

AHMET SAN: "BEN ÇOK ZENGİNİM"

Michael Jackson'dan Luciano Pavarotti'ye, Madonna'dan Tina Turner'a, Elton John ve Rolling Stones' dan Ricky Martin'e kadar birçok ünlüyü Türkiye’ye getiren, Kevin Costner, Hilary Swank, Jean Claude Van Damme, Jan Rouven, Ursula Andress, Bo Derek, Brigitte Nielson, Elizabeth Taylor vb gibi yıldızları ile birçok uluslararası etkinliğe katılmış başarılı organizatör menajer Ahmet San bu hafta konuğumuz.

AHMET SAN: "BEN ÇOK ZENGİNİM"

Serkan TATAR

Eğlence sektörü ile ilgili ne düşünüyorsunuz pandemi sürecinden sonra eğlence, sanat dünyası ile ilgili artı ve eksiler  nasıl ilerler Ahmet bey ?

Ahmet SAN

Esasında eğlence sektörü tabii çok geniş bir kavram.

Ana başlıklara ayırırsak;

Herkesin ilgi alanına giren büyük ekran ve küçük ekran. Yani Büyük ekran sinema salonları; küçük ekran ise telelevizyonlar, digital platformlar ve  telefonlar. Dolayısıyla bu ekran işi en önemli disiplini eğlence sektörünün.

Bunun yanısıra da eğlence sektöründe işletmeler var. Orası da insanın çalıştığı çeşitli kategorilere ayrılmış yeme, içme, eğlence işletmeleri var. Bunun içerisine otelin bünyesinde olan işletmeleri de katabiliriz.

Tabii bu işletmelerin haricinde de eğlence sektörünün içersinde etkinlik departmanı var ve bu da son yıllarda dijital platformların da katılmasıyla teknolojiyide kapsayan etkinlikler var.

Ayrıca kayıt endüstrisi var. Yani ses kayıtları yapılan albümler.

Dolayısıyla çok geniş bir sektör. Esasında ismi üstünde eğlence sektörü olduğu için ülkemizde maalesef bu sektör, problemler karşısında ilk zararı gören ve zarardan da en son çıkan sektör. Çünki ismi üstünde eğlence ve insan laylaylom olarak algılıyor ve tabii son hele 20/30 yıldır ülkemizde terör olayları başta olmak üzere, yurtdışı askeri operasyonlar ve bir çok şehitlerin verildiği kötülüklerle iç içe yaşamaya başladık. Bu kötülükler tabi insanı üzüyor, ve ilk olarak ta insan eğlenmek misyonundan uzaklaşıyor.

Halbuki bu hayatın bir parçası, eğlence sektörü olmasa bence bu insan hayatının içersinde rutin problemlerle hayat mücadelesiyle yorulma arasında bir nefes alma kanalı bence eğlence. Ve zihin zenginliği de sağlıyor ve böyle bir laylaylom olarak alınmaması gereken ismi ile eğlence olarak yalnız görülmemesi gereken bir sektör.

Bu nedenle bu sektör  uzun süredir hep sekteye uğradı. Kısmen daha şerbetli. Durmayı bildi, yaşamayı bildi ama o olaylar en azından süreliydi. O süreleri atlatabilecek daha kolay stratejiler üretilip kriz daha fazla büyümeden ateş daha her tarafı sarmadan söndürülebiliyordu.

Dolayısıyla diğer bütün sektörler gibi bu eğlence sektörü de bu salgın dönemi içersinde sonu tahmin edilemediği için ve de ilk baştaki korkular çerçevesinde çok kötü bir tablo ortaya çıkardı.

Ama ben hep  müspet tarafından olayları ele alan biri olduğum için mutlaka insan savaş zamanında bile yaşamını sürdürdüğüne göre bir salgın zamanı içersinde de yaşamını sürdürebildiği gibi, yaşamın ayrılmaz bence nefes alma borularından biri olan eğlence de kırık, dökük bile olsa kendini toparlayabileceğine inanıyorum. Zor mu evet. Ama hangi sektörde bu durum zor değil ki.

Serkan TATAR

Konserler sizce ne zaman başlar? Sinemaya gitmemiz hayal mi oldu?

Ahmet SAN

İsterseniz 3’e ayırayım.

1.Sinema , daha doğrusu film.

İçerik üretmek gereken konular bu film endüstrisi dersek büyük ekranı da ilgilendiriyor, küçük ekranı da. Televizyonları, sinemaları. Şimdi Bu sektörün bir avantajı var. Bu sektör çünkü dur, kalk’larla  ilerleyen bir sektör. Bir film yapımcısı, bir televizyon dizi yapımcısı her an illa hep bir iş yapmıyor. Arada Es’ler verebiliyor. Hem kendi şirketi ve çalışanları, hem etrafındaki mekanizma bu dur kalk’a alışık bir süre. Sanatçılar da bir film veya iki film çeviriyor veya bir dizi çeviriyor. O harcadığı, çalıştığı süre kadar onu en az iki, üç misli katlayan sürede çalışmıyor dolayısıyla çekim endüstrisi dur kalk’larla çalıştığı için bir kere avantajlı.

 

 

İkincisi bu endüstri; üretim aşaması var ama yapım aşaması, hazırlık aşaması daha uzun süre alıyor. Bir filmin çekimi 2 ay sürüyor. Bir dizi 5,6 ay sürüyor ama 2 sene masa üstünde çalışılan eserler var, üretimler var dolayısıyla bu salgın dönemi içersinde film endüstrisi bence masa üstü işlere yöneldi, dolayısıyla kayıplarının pek fazla olduğunu düşünmüyorum. Bu, ne oldu durumunu atlatıp önünü göreceği aşamaya gelene kadar çok alternatif üretimler hazırlamışlardır diye düşünüyorum, duyuyorum, görüyorum, biliyorum. Sinema’nın üretim aşamasında daha endüstri haline geldiği için bir film yurtdışına çıkıyor, diziler 25, 30 ülkelere yayıldığı için artık bu konuda sermaye de birikti bu nedenle bu çerçevede bu insanlar yaşayacaktır. Dolayısıyla bir yapımcı belli sanatçı kadroları, starların haricinde de yan roller, kamera arkası ekiplerle yaşadığı için o sürede duyuyoruz ki zaten herkes kendi ekiplerine  bir katkıda bulunuyor. Daha az zarar gördüğüne inanıyorum.

2.Müzik endüstrisi ise daha vahim. Çünkü müzik endüstrisinde çok para dönmüyor, hatta bana göre müzik daha endüstri haline gelmedi. Sermaye oluşmadığı takdirde bir işi endüstrileştirmek  çok zor. Müzik nedir?

Bir ‘’Recording’’  yani kayıt. Dolayısıyla eserler olması lazım. İkincisi ise Seslendirme, canlandırma yani Konserler olması lazım.

Şimdi burda gözüken 30 kişi, 50 kişi bile bulamazsınız gerçek anlamda para kazanıp kendilerini, yaşamlarını idame ettirebilecek yolları bulabilen ve imkanlara ulaşabilen.

Aşağı, yukarı aynı ama müzik endüstrisinde bir kişi şarkı söylüyor, etrafında oluşan ekonomiden 100 kişi hatta 200 kişi faydalanıyor. Müzisyenler, sanatçı destek ekipleri,  başta ses düzeni olmak üzere teknik kadrolar, bilet satış mekanizamsındaki ekiplerden konserlerde yer alan  yer gösteren kişiye kadar Devasa bir MİKROFON ARKASI kadro. . Dolayısıyla en büyük yarayı bu müzik endüstrisi aldığına inanıyorum. Zaten albüm kayıdında da 3 veya 4 taneden fazla bu ciddi işi profesyonelce yapan plak şirketi diyorum ben hep onlara, yapım şirketleri yok. Dolayısıyla bu 3,4 büyük firma zaten kendini, beraber çalıştığı sanatçıları da koruyor. Organizasyon bazında da Türk sanatçılarıyla ilgili de ciddi 4,5 tane organizasyon firması var. Yabancılarla da ilgili 2 veya 3. Dolayısıyla 8,10 tane firmanın haricinde çok geniş bir Pazar var. Bu 8,10 ciddi firmada kadrolarını beslenebiliyor ama Adana’daki saz çalan, Mersin’deki yahut Samsun’daki program yapan solist bunlar günlük yaşayanlar olduğu için çok vahim bir durum yaşandığı ortada.


3.Üçüncü hayat ise işletmeler o daha vahim. Bir milyonla bir buçuk milyon kişi arasında yeme,içme ve eğlence endüstrinde çalışıyor. Geçen gün ünlü bir işletmeci kardeşim İzzet Çapa bir paylaşım yapmış. Yığınla insan yazı yazmış. “E gidin, dans edin, eğlenin.” Eğlence sektörünün işletmeleri yalnız eğlence değil. 1,1 buçuk milyon insanı besleyen bir sektör. Bu da birikmiş sermaye; bu yeme, içme ve eğlence sektöründe de çok  olmadığı  için sıkıntı büyük.

Serkan TATAR

Micheal Jackson’dan Pavarotti’ye, Madonna’dan Elton John’a, Ricky Martin’e kadar Türkiye’ de önemli izler bırakmış, pek çok uluslararası üne sahip sanatçıyı getirmiş, pazar payı çok yüksek on türk sanatçının menajerliğini yapmış biri olarak bu süreçten sonra eğlence sektöründe nelerin değişmesi gerektiğini düşünüyorsunuz?  Neler değişmeli?

Ahmet SAN

Bir kere bu salgın döneminden sonra pek fazla bir şey değişeceğine inanmıyorum çünkü biz çok çabuk unutuyoruz. Ancak bu salgın dönemi biraz yaratıcılığa sebebiyet verdi insanların yönelmesi için. Bir de teknolojinin farklı noktalara gelmesinden dolayı da bazı kapılar da açıldı ama hiç bir zaman dijital platformdakilerinin canlı eğlencenin yarattığı atmosphere ve zevke  ulaşması mümkün değildir. Hangi teknolojik sistemle bu işi yaparsanız yapın eğlencenin zevki yüz yüze, yan yana iletişimle geçiyor. Bu sürede zaten devlet normlarını verdi. Sosyal mesafe yahut fiziki mesafe, kendini maske ile koruma ve hijyen. Zaten artık herkes buna alıştı.

Örneğin;  İzzet Çapa’nın Alaçatı’daki mekanı haftada 2 gün ağırlıklı çalışıyordu. Şimdi 3’te 1 kapasiteye, 2’de 1 kapasiteye düşecek ama bence 7 gün çalışacak. Bence onun için bu durumda bile ülkenin salgınla savaşındaki nispeten başarılı durumu bizi rehavete sokmayacak şekilde devam ettirebilirsek ve ona göre hareket edersek  sektör yaralı gidecek ama işleyecek.

Bu nedenle herkes zararda. Sinemacı zararda, filmci zararda, sanatçı zararda, yapımcılar zararda işletmeler zararda. Mühim olan dayanışma ile en az bu 5 ay, 6 ay hatta 1 sene kayıp bir sene olacak ama hayatta kalınabilecek bir süreç olacak.

 

 

Teknolojiyi kullanarak birşeyler yapılır ama sektörü tamamen canlandırması ve kayıpsız atlatılmasının sağlanması mümkün değil. Duyduğum kadarıyla 100 veya 200 konser yapılacakmış  Boğaz’da, onu yayınlayacaklarmış. ÇOK GÜZEL BİR KATKI sektöre. Ancak zaten hep bunlar var. Bugün dijital platformlara girin, her türlü sanatçının konseri var, ha Boğaz’da yapılmış, ha Los Angeles’taki bir konser salonunda yapılmış. Ne gösterilir? Sanatçı gösterilir, 2 saatlik şovun 5 dakikası halkı gösterir.

Mesela Micheal Jackson yahut Rolling Stones turnesi, bütün turne hep aynı senaryodur. Bir yerde filme çekilir ve o filme de diğer şehirlerden 30’ ar saniye görüntü eklenir, biter gider. Zaten dijital ve teknoloji bize her türlü imkanı veriyor zaten de dijital platformlar netflix’ler, blue tv’ler satışı patlamıştır. Herkes bütün dizileri seyretmiştir.

Serkan TATAR

Bunun üzerine Bazı sanatçıların söylemleri oldu. Mesela Demet Akalın; Türkiye’nin en çok kazananlarından biriyim ama idare edemiyorum diye bir açıklamada bulundu, Serdar Ortaç’ta borçlarımı ödeyemiyorum dedi. Sizin bu konuyla ilgili düşünceleriniz nedir ?

Ahmet SAN

Demet Akalın’ın, Serdar Ortaç’ın şikayet etme hakkı yok bu ülkede. Hele gider düzeylerini düşündüğümüz takdirde. Hiç ses bile etmemeleri lazım. Serdar biraz daha farklı. Serdar bir dönem Türkiye’nin en çok kazanan sanatçısıydı. Kumarda çok para kaybetti. Zaten söylediği için söyledim.  Evet borçlarını ödemekte zorlanabilir. Ama suçlu kendisi. Demet Akalın bence şakayla söylemiştir bunu.  Onlar kafalarını duvara vursunlar gerçek anlamda Demet şaka yapmıyor bunu söylüyorsa hakkaten bu sokağa çıkma yasağında sabahtan akşama düşünsün, nerde hata yaptım diye  gerçek ise. Basının her yazdığını da ne derece dikkate almak lazım,  yorum farklılıkları giriyor, yanlış ifade ediyor, anlayan o yanlış ifadeyi tam tersinden anlıyor, biraz da heyecan katıyor manşete süs koyuyor falan.

Onlar 10 sene çalışmasa yine hiç sıkıntı çekmemeleri lazım.

Türkiye’de bir profesyonel mekanizma yok. Bütün sanatçılar bilhassa şarkıcıların çoğu kendiliğinden gelişen başarılarla bir paralara kavuşuyorlar.  Alkış çok fena bir şey. Işıklar ve alkışlar insan’ın gözünü alıyor. O gözün kamaştığı süreçte yanlış kararlar verdiğin vakit bütün hayatında zorlanıyosun..

Serkan TATAR

Ünlülerin marka yönetimi bağlamında Dünya starları ile ülkemizin starlarının marka yönetimi arasında ne gibi fark var? Biz gerçekten markalaştırabiliyormuyuz yaptığımız şeyleri, sanat olsun, eğlence sektörü olsun ?

Ahmet SAN

Eğlence sektörü çok geniş kapsamlı olduğu için markalaşanlar elbette var.

Mesela  Şamdan Restoran /Bar  vardı ve eğlence sektöründe İstanbul’un simgesi olmuştu. 40 yıl falan sürdü. Kapanması bile bir olay oldu. Marka ülke içerisinde marka, hedefine göre marka.  Ben mesela organizatörlükte, menajerlikte marka olmuş olabilirim ama benim mesleğim gereği Türkiye’de markalaşmışmıyım sual sorulabilir. Dünya’da ne kadar markalaşmışımdır?

Markalaşma lafı çok önemli. Çok ağır bir soru.  Her marka profesyonellik gerektiren bir mekanizma ile ele alınması şarttır.  Bunu gazeteci için bile düşünmek mümkün. Rahmetli Leyla Umar vardı benim çok değer verdiğim bir ablam idi ve Türkiye’nin ‘’MARKA’’ gazetecisiydi. Leyla abla bile benim menajerim olsana diyordu.

Marka lafında ve markalaşmada  esasında bir kavram kargaşası da var

Ben yalnız işi sanatçı bazına indirmek istiyorum yoksa çok uzun anlatmak  lazım.

Bir sanatçının mesleki kariyerinde kalıcınolması ve markalaşması içim olması gereken bir iş ve yönetim şemasının olması ve o şemadaki her görevi iyi yerine getiren isinmlerden bir kadrosu olması gerekir:  Menajer ayrı, pazarlayan ayrı, pr’cı ayrı, hukukçusu ayrı, finans danışmanları ayrı vs. vs. 

Türkiye bazında alırsam maalesef bizde yeterli profesyonellik yok.

Örneğin film artisti Hülya Avşar bana göre çok iyi bir oyuncu. Ama ben hep o örneği vermek isterim. Julio Iglesias’ı 1990 ‘da bir gün Çeşme’ye getirdim.  İndik arabadan, Hülya çıkmış Turban otel binasından havuza gidiyordu, durdu 10 dakika arkasından baktı. Şimdi hem güzeliğiyle baktırıyor hem davranışı ile  hem benim için hem dünya normlarına göre star. Hülya’nın; Ornella Mutti’den, Sophia Loren’den, Amerikalılardan hiç bir eksiği yok.

Veya bir Türk yorumcu alalım; Tarkan, Kenan, Burak, say sayabildiğin kadar. Sezen Aksu, İbrahim Tatlıses bunların Dünya’da eş değerleri bile zor bulunuyor bazen. Sezen Aksu’nun eşdeğeri bana göre Edith Piaf, Mireille Mathieu. 5 tane eşdeğeri çıkar, besteci, yorumcu, saymakla bitmez. Şimdi niye yalnız burdalar kendileri sorgulaması lazım. Profesyonelizm yok, mış gibi yapıyorlar. Türkiye’deki elde ettikleri başarılarla tatmin oluyorlar. Hele star seviyesinde olup Dünya’ya çıkabilecek markalaşabilecek insanlar ise Türkiye’de iyi kazanç yaptıklarında dışarda bir mücadeleye gerek bile duymuyorlar.

Ajda Pekkan, ben Paris’te okurken süperstar’dı Türkiye’de. Ben Türkiye’de 1973’te Christian Adam ile  Ajda’nın  İzmir, İstanbul, Ankara kapalı spor salon  turnesini yapmıştım ve Christian Ajda’yı adetaa ağzı açık dinliyordu.  Elvıs Presley’e bile beste veren Mort Schuman , Ajda’ya bir şarkı  vermiş ve bu plağı yüzbinler satmış ve her yerde deli gibi çalıyordu. Erkan Özerman’dı o zaman onunla ilgilenen. Enrico Macias’la konsere çıktı ve zirveye hızla koşuyordu. Bir anda Fransa’dakji tanıtım çalışmalarını bıraktı, geri döndü. Çünki o tarihte, Bebek Belediye Gazinosunun  patronu  150 gün iş avansı veriyorum, atla gel demiş idi. Hemen parayı görünce geri döndü.

Türkler dış pazarda yer almak konusunda niyetli olduklarını söyleseler bile mış gibi yapıyorlar, Türkiye’deki vardıkları nokta ile yetinmeyi tercih ediyorlar. Birde paylaşmayı pek sevmiyorlar. Şimdi 100 lira kazanırken 90 lira’sını alabilirsin, kendine göre sistemlerin vardır ama 100 lira kazancı 1000 liraya taşıyıp , 90 liran 500 lira’ya çıkıyorsa, bakiye 500 lirayı da bırak; menajeri, organizatörü, asistanları, pr’cıları kazansın. Yok  1000 mi oldu, 900 benim. E o zaman olmuyor. Ayrıca kendi kariyerlerini en iyi kendilerinin yönetebileceklerine inanıyorlar. Zaten bu iş ne ki bu, bir alo, telefon işi. E teyze var, abla var yahut boyfriend’i var habire gıdıklıyor niye menajer Mehmet’e para kaptırıyorsun, niye bilmem neye hele hele boyfriend, girlfriend’se yandın. Dolayısıyla bu sistemde profesyonellik olmadığı için kavram kargaşası ile devam ediyor.

Dünya’da bilinebilecek hatta marka olabilecek  popüler müzikte bana göre en az 10  isim var.

Ben Türk sanatçı menajerliğine niyet ettiğim zaman genç simalarla başlayayım istedim ve hep hedef verdim: işte bakın More Kante nerden çıkmış Dünya’da Santana ile bile sahnelere çıkıyor. Müzik evrensel bir dil ve her yere ulaşabilirsin.  Ama kariyerlerinin kendileri tarafından yönetilecek olduğuna inanmaları ve de paranın çoğunun kendilerinde kalmasını istemeleri  buna mani oluyor.

Sinema’da biraz daha avantajlıyız çünkü filming endüstrisi televizyonda inanılmaz bir noktaya gidiyor. Bu starların bugün hele Arapça konuşulan, Türkçe konuşulan ülkelerde bile Amerikalılardan daha fazla fanları var.  Geçen gün baktım Emrah ispanyolca mesaj paylaşmış Meksika2daki hayranlarıniçin. Orada  süperstar. Fakat maalesef burada da nasıl paraya dönüştüreceklerini hiç kimse bilmiyor ve daha sistemde oturmadığı için yaratılabilecek alternatiflerden hep uzak duruyorlar ve  itici oluyorlar. İtici oluncada boğuyorlar sistemi.

Serkan TATAR

2021’de bitmesi hedeflenen Büyükçekmece’de yapımı devam eden Midwood İstanbul Stüdyo Kompleks’inden bahsedermisiniz?  Bu işe niye ve  nasıl soyundunuz.  Böyle dev bir projenin gerçekleşmesi hayalin yanı sıra önemli bir sermaye gerektirmiyor mu. Bu proje İstanbul’a Türkiye’ye neler kazandıracak? Yine bir ilki gerçekleştireceksiniz.

Ahmet SAN

Ben çok zenginim.

Midwood’a karar verdiğim zaman Cengiz Semercioğlu röportaj’a gelmişti. Bu devasa projenin kaynağı ne diye sordu?  Dedim ki benim sermayem, ben çok zenginim. Önce güldü, sonra düşündü, olabilir dedi. 40,50 yıldır bu işi yapıyorsun 10.000’den fazla etkinlik. O da çok zengin olabileceğime inandı. Hatta Midwood’u Hollywood gibi Dünya’nın sayılı, Avrupa’nın da en büyük film stüdyosunu yapabilecek zenginliğim olduğuna inandı.

Esasında benim psikolojik sermayem çok zengin.

Bir işi yapabilmek için özyeterliliğini bilmen lazım. Özgüven demiyorum çok tehlikeli çünkü. Ben neyi iyi yapabilirim yani neye yetebilirim  ve o özyeterliliğimi  maksimum hangi ileri seviyeye taşıyabilirim. Bunu bilmek çok önemli. O ben de şans: genlerimden işte. Özyeterliliğime iyi hakim oldum, iyi geliştirdim. Ayrıca yeşerdiğim ortamlar nedeniyle ama bu özyeterlilik gelişmesini de adeta ‘’game’leri oynar gibi yönettim.

Oyun oynarsınız ya,  bir eylem yaparsınız karşınıza iki alternatif çıkar, ya sağa git, ya sola git. Ben hep kararlarımda özyeterliliğimi geliştirmek için yaptığım işlere doğru karar vermişim. Kendi kendimi zenginleştirmişim.

 

 

 

Bir de hayal kurmak zorundasınız, ben hep hayal  kurdum ve hayalim hep rutine karşı savaştı. Ne kadar rutini döversen, yok edersen o kadar hayaline ulaşırsın. Dolayısıyla ben hep hayal kurdum ama özyeterliliğim ile ilgili hayal kurdum yani futbolcu olayım da Real Madrid’e gidiyim diye hayal etmedim çünkü topa vurmasını bilmem.  Dolayısıyla hayal ederken özyeterliliğinin  sınırlarını bilmelisin.

Sonra hep olumlu bakacaksın. Ben hep en kötü şıkta bile hep engelleri aşmayı beceren bir iş stilim oldu. Bu nedenle panikleme durumunu yok ettim ve hep olumlu tarafından baktım ve çok istediğim ve hayal ettiğim şeye giderken bile onun olmamasını  kendi iyiliğime olduğuna inandım.

Birde yılmamak. Hiç bir şey yıldırmaz beni. Çünkü hayat engellerle dolu ve  hayata gelme sebebi de yaşamdan ölüme kadar hep mücadele etmek ve maddi ve manevi doyuma ulaşmak ve varılan her noktaya şükretmek gerekir diye görürüm.  O mücadelede hiç yılmaycaksın, o mücadele içersinde mutluluğa ulaşacaksın.

Bu 4 ANA ÖZELLİKDEN DOLAYI benim psikolojik sermayem çok zengin. Bu nedenle ben çok zenginim diyorum.

1973 yılında Paris’te talebeyken organizatörlüğe başlamışım ve Dünya’nın en büyük şarkıcıları, film artistleri ile işler yapmışım. 500’den fazla Dünya markası ünlü ile çalıştım. 100’den fazla da  yerli ve uluslararası markalarla iş yapmışım. Pazar payı büyük 10 Türk sanatçısını yönetmişim. 10.000’den fazla etkinlik yapmışım. Bu  işleri yaparken kamuoyuna taahhütlerde bulunmuşum ve çok milyonlarca dolar milletten para toplamışım ve çok milyonlarca insan etkinliklerime katılmış. Bütün bunların da hepsini ama hepsini başarıyla gerçekleştirmişim ve de yüzümü kızartıcak hiç bir şey olmamış. 

Bütün bunlar benim psikolojik sermayemi arttırmış ve özyeterliliğimle parallel her  türlü projeye soyunabilecek ve hep olumlu bakarak her türlü engeli aşabilecek kadar beni zengin etmiş.

İnsanların hayatında hedefler vardır.

Galatasaray Lisesi ve Paris Sorbonne Üniversitesi ile 2 tane de Yüksek Okul bitirmiş biriyim. Ayrıca 4 yıl Paris’te okuyup, bir de her hafta sonu nerdeyse İstanbul’a gelip 19 yaşında, gazino patronlarına  yabancı sanatçı verip para almanın zorluklarından başlamışım.

Bu nedenle Dünya’da yapmak isteyipte gerçekleştiremediğim 3 sanatçı konseri kalmıştı. Anlaşmama rağmen Frank Sinatra vefat ettiğinden Barbara Streisand ve Aretha Fraklin turneye çıkmadıklarından yapamamıştım. Bir sezon da 8 stad konseri yapıp biletix gibi bir sistem olmadığı yerde 400.000 bilet satmışım, paraları toparlayabilmişim vs vs.

Hedefiminden biride  Türk sanatçılarıyla Dünya’da marka oluşturmaktı. Maalesef  yapamayacağımı gördüm. Sebepte ben değildim. Gördüm ki bütün gösterdiğin eforlar, çokmsomut başarılar ve olağanötesi sağlanan kazançlara ve  çalışıp oluşturulan stratejilere ve yaptığın yatırımlara rağmen bir an geliyor ve  girlfriend, boyfriend, anne, teyze, çocukluk arkadaşının gazına gelerek o tek kişi bütün stratejilerini, emeğini ve her şeyi yok ediyor.

Halbuki  Tarkan’la 8 albüm, 8 yıl Atlantik’le anlaşma imzalatmışım. Mustafa ile aynın şekilde Sony ile. Kenan’la, Burak’la ilgili hızla sözleşmeler imzalama aşamasına ilerlemişim. Burada konu TEK KİŞİ. O arıza gösterdiğinbde emeklerin ve bparaların yokoluyor. Birde neredeyse suçlu ndurumuna geçiyorsun. Hedefe ulaşamayacağımı görünce dedim ki Ahmet yorulmanın anlamı yok. Kendi kendime de artık sıkıldığımı da gördüm.

O zaman artık  müzikten daha enteresan sektör olan sinemada farklı bir iş yapayım diye düşünmeye başladım. 

Sinema çünkü film bir grup işi. Yapımcısından, setçisine, starına varıncaya kadar. Ama biri falso yapıp zinciri kırmaya kalkarsa yapımcıya talimat veriyor ve senarist bir kalemle aynı anda falson yapan kişinin rolünü öldürebiliyor.  O artisti bitti, gitti. Bir daha görev bile alamıyor. Dolayısıyla daha profesyonel daha bir komünite işi. Daha bu yaşta emekli olacak halimde yok. Sinema işinde  Türkiye’de zaten çok başarılı 10,15 tane yapımcı var. O mücadeleye girmek istemedim.

Elizabeth Taylor döneminden beri Hollywood starlarıyla yönetmen, yapımcılarıyla dostluklar, sohbetler ve buluşmalarda zaten görüyordum ki Hollywood Yapımcıları Avrupa’da 5 Doğu ülkesinde her yıl 40/50 milyon dolar ortalama bütçeli 150 civarı film çevriyorlar. Türkiye’de niye olmasın dedim. Ben zaten zenginim yaparım dedim. Zaten bunların düşünmeye  2010 da başlamıştım.  2014’e kadar  gönül gezdirdim, 2014’te karar verdim, 2017’de de uygulamaya geçtim. Avrupa’nın en büyüğü, Dünya’nın sayılıları arasında Büyükçekmece’de  500 dönüm arazi içersinde, 21 kapalı stüdyo, 17 açık set ile bir film için ihtiyaç duyulacak her türlü ekipman, servislerin olduğu bir Film Stüdyo Kompleksi Projesi yapmaya karar verdim. Türkiye’den ve  hatta Hollywood’dan bazı isimleride ekibe dahil ederek soyunduğum bunproje ile bir Dünya markası yaratacağıma inanıyorum. İnanmak başarmanın yarısıdır. Zaten zenginim ya, bir de para, zaten doğru proje olursa para da bulunuyor.Arazi, projeler, inşaat ruhsatları, finansal, bürokratik ve hukuksal sorunlar ve çözümleri, temel atma, hafriyat ve alt yapı çalışmaları çok ama çok fazla iş ve işlem. Hepsi olması gerektiği gibi halloldu. Ama tüm bunlarla cebelleşme pek de kolay olmuyor,  çünkü bunlar işin, hayatın doğal problemleri. Planladığım gibi gidiyor. Bu dönemde de 65 yaş sınırım da vardı  ama yok zoom, yok FaceTime, whatsapplar , drone ile şantiyenin üstünden  canlı bağlatılar ile gayetiyi yönetebildim bu süreci. Ayrıca çok iyi bir inşaat taahhüd firması ve  çok iyi bir proje yönetim şirketi ile anlaştım. Kendi ekimde iyi bir şantiye şefi mühendisim ve mimari proje müellifim ve çok iyi bir finans denetim ekibimde var. İnşallah 2021 sonuna Türk endüstrisine, 2022 ilkbaharına Amerika ve Dünya’ya hizmet vermeye hazır olacağını planladığımız bir proje.

Dah ilk günden  Los Angeles’ta kurduğum 2 kişilik nüve ekibimle ofisim çok çalışıyor.  Sony Pictures ve Warner Bros Pictures’tan çok önemli ve pazarrda çok saygın 2 kişi ile  anlaştım. Yıl sonundan itibaren ofisi onlar devam ettirecekler. Ancak bugüne kadar şahsen ben çok çok önemli Yapımcılar, Yönetmenler, Meslek Birlikleri ve oyun kurucu medya üst düzey yönetici ve hatta sahiplerine yönelik 120’ye yakın Amerika’da sunumlar yaptım,  Burada 20’den fazla Amerikalı, 40’a yakın Hintli, 30’a yakın Çinli Yapımcı ve Yönetmenleri İstanbul’da ağırladım, Midwood Şantiyesinde misafir ettim ve sunumlar yaptım. MIDWOOD FİKRİNİ SATTIM.

İnşaat çok kolay, zaten İstanbul’da yüz binlerce metrekare de film çekiliyor. Ben orda dünya çapında bir anlayış, bir hizmet standartı getiriyorum.  Aynı anda 3 Hollywood filminin çekilebileceği, yılda 10/15 Amerikan filmi çekilebilecek bir kapasitesi olacak Midwood’un.  Her birindi 5/6  tanınmış isim olsa yılda 100 starın geleceği ve haftalar geçireceği ve 15 Bin kişinin çalışacağı adeta bir KULUÇKA merkezi olacak inşallah.

Yüce Rabbim nasip ederse güzel  bir iş oluyor. Arkadaşlarımın  ve yatırımcılarımın da yardımıyla gidiyoruz.

Serkan TATAR

400-450 sayfalık 50.000 adet basılacak  kitabınızı ne zaman okuyacağız?

Ahmet SAN

Bir yaşam öyküsü aslında. 41 yıl etkinlik alanımda bütün yaşadıklarımı bir  bir sebep, sonuç ilişkisine (ders verir gibi değil) dayandırarak yazdım.  Ve ARALIK Yayınevi  okuyunca  ben 50.000 basacağım ve Türkiye’nin her yerine dağıtacaz dedi. 20’ye yakın söyleşi ve imza şekliyle etkinlik planlanmıştı. Şubat sonu çıkıyordu, Eylül’e tehir ettik.

Herkes hayatta hata yapabiliyor, ben çok affediciyim. Suçlayıcı ve değdiğim  insanlarının asla eksik taraflarını ele almadığım, üzücü ve ders verici üslubu olmayan ama öğretici ve eğlenceli güzel bir şey çıktı. Ama

asla affedemediğim bazı iş adamları var onları yazdım.  Bazı olayları da anlattım ki aynı sektöre heyecan duyan gençler benim tecrübemden faydalansın .  Ben her şeyi madden ve manen bedelini ödeyerek öğrendim, O yıllarımda benimle beraber olan 50’ye yakın  mesai arkadaşım halen Türkiye’de çok başarılı yapımcı, organizatör, menajer oldular. O beraber olduğumuz yıllardaki benim sıktığım baskıcı çalışma tarzına çok kızıyorlardı ama şimdi hepsi teşekkür ediyorlar.

Bir nevi  bir ders olsun, daha temkinli, nerelerde neye bakmalıyız, neye dikkat etmeliyizi anlatan bir kitap. Ben yazar değilim. Ekip çalışması ama kitap benim kitabım benim 41 YILLIK İŞ YAŞAM ÖYKÜM. Tarihe kayıd düşsün diye de kaleme aldım. Umarım beğenilir.

Serkan TATAR

Ucankus.com okurlarına son olarak söylemek istediğiniz bir şey var mı.

Ahmet SAN

Dijital çağda çok önemli yer tutan bu  tür yayınlar her geçen gün yaşamımızda daha da önemle yer alıyor ve vazgeçilmezlerimiz arasına katılıyor. Okurlarınıza bu zor süreçte SOSYAL MESAFE + MASKE TAK + TEMİZLİK üçgenine daha fazla dikkat etmesini ve etraflarına da uygulatmalarını hatırlatıyorum. Bugünlerde geçecek. Az daha sabır diliyorum.Tüm okurlarınıza bu röportajı okudukları için teşekkürlerimi sunuyorum. Sizlere başarılı yayınlar diliyorum.

Milli Antrenör Boksör Oyuncu Serkan TATAR

Son Güncelleme: 8.06.2020 18:05:33
ETİKETLERAhmet san  serkan tatar