Londra'daki bir hastanenin yoğun bakım ünitesinde çalışan asistan doktor Shaan Sahota, Guardian gazetesine Covid-19 koğuşunda bir gününün nasıl geçtiğini anlatan bir mektup yazdı.
Sahota, çalıştığı hastanedeki "Covid bölgesi" olarak düzenlenen alanı, "hastaların sessizce yattığı, az sayıdaki sağlık personelinin ise devasa görevler üstlendiği gerçeküstü bir dünya" olarak tanımlıy
Covid-19 hastalarının artmasıyla, cerrahi serviste asistan doktor olarak çalışan Sahota, kısa süreli ek eğitim alarak hastanenin yoğun bakım ünitesinde görevlendirilmiş.
Sürekli corona virüsten söz edilen bu dönemde, hastalarla yüz yüze gelen bir doktor olarak kendisinin büyük resmi anlamlandırmakta güçlük çektiğini belirten Sahota, tek tek hastalar bazında yaşadıklarını şöyle anlatıyor:
"Genişletilmiş yoğun bakım servisi gerçeküstü bir dünya. "Covid bölgesine" girmek için kat kat koruyucu ekipmana bürünüyorum..
Bilinci yerinde olmayan hastalarla dolu koğuşa giriyorum. Kimseden çıt çıkmıyor, sadece monitörlerin bip sesleri, hastalara basınçla hava pompalamasının ritmik sesleri duyuluyor. 12 saatlik vardiya boyunca iki-üç hastaya bakıyorum.
Genellikle fiziki bir iş bu. Hastaların anestezi serumlarını düzenliyor, vücut sıvılarını dengelemek için saat başı idrarlarını kontrol ediyorum.
Hareketsiz bir halde yatarlarken bedenlerinde kalıcı bir hasar oluşmasın diye yatağa basınç yapan noktalara yastık yerleştiriyorum. Ağız ve nefes borusunda toplanan salgıları pompayla temizliyorum.
Kendi başına nefes alması bir yana gözlerini açtığını bile görmediğim hastalar için elimden gelen her şeyi yapıyorum, tuvalete gideceksem bile erteliyorum. Zor koşullarda çalışıyorum.
Baktığım hastaların uyutulup solunum cihazına bağlanmadan önce nasıl insanlar olduğunu bir parça olsun anlamak için hasta notlarına bakıyorum.
Gözlem: Solunum hızı 42 - 48 - 55 - 61 - 61… Trafik lambası renkleri içeren bir tabloda yükselen bu sayılar hastanın nefes almakta güçlük çekmiş olduğunu gösteriyor.
Bu, hastanın benim gözetimimde uyutulup, çalışmayan organları nedeniyle makinelere bağlanması anlamına geliyor.
Durumu bu kadar kötü olan hastalarla uğraşmak oldukça zor, bunları yaşamamış olmalarını diliyor insan.
Bire bir bakım yaptığınızda, aynı durumda yüzlerce insan olduğunu düşünemiyorsunuz.
