Eskiden köydü, 20 yıl önce ilçe oldular ama bu gelişmenin konumuzla alakası yok.
Çok değil, bir asır önce kurulan bu kasabanın konumuyla ilgili bir detay var, bulunduğu Vestfiord Vadisi'nin derinlikleri hiç güneş ışığı almıyor. Yani Rjukan da güneşe hasret, Eylül ve Mart ayları arasında. Nisan'dan Ağustos'a cılız bir güneş ışığıyla karşılaşıyorlar, o kadar.
Ders kitaplarından hatırlarsınız, yılın belli dönemlerinde uzun süre kesintisiz gece yaşanan Norveç için bu güneşsizlik çok da ekstrem bir durum değil.
Fakat Eylül'den Mart'a güneşsiz kalan kasabanın bu durumda olmasının sebebi enlemler, boylamlar değil yüksek dağlar. Cennetten bir parça içerisinde yaşıyor olsalar da bu aydınlığa özlemle geçen yıllar Rjukan halkında çözüm arama isteği doğurmuş.
Ve sonunda da bulunmuş, hem de onlara yaraşır bir yaratıcılıkla!
MADEM GÜNEŞ BİZE GELMİYOR, BİZ DE ONU ÇALIP YAPAY BİÇİMDE İLÇEMİZE DAVET EDELİM DEMİŞLER!
Bu fikir kasabanın kurulduğu yıllarda kuruculardan Sam Eyde’ın dahi zihninden fırlamış. Önceleri ışığa kavuşabilmek için bir telesiyej inşa edilmiş ve tepeye ulaşanlar aydınlıktan nasibini alıp kasabaya dönmüş.
Bunun sürdürülebilir olmadığı anlaşılınca Güneş Aynası projesi yüz yıl öncesinin teknolojisiyle gerçekleşememiş ama fikir olarak Rjukan sokaklarında sıkça dillendirilmiş.
Yaklaşık 850 bin dolara güneşine kavuşan kasabada herkesin hayatı bir anda değişiyor.
Bir anda tepelerinden Güneş doğuyor, ışığıyla aydınlanıyorlar.
2006'da hayata geçen bu projenin ardından ilçe halkı haliyle pek sevindi.
