İşte Özay Şendir’in o yazısı;
Bakırköy Kadın Ceza İnfaz Kurumu’ndaki Adalet Anaokulu’nda eğitim alan çocukların yıllık yemek masraflarını karşılayan adamdı o... Van’daki hudut karakolunda nöbet tutarken üşüdüğünü söyleyen askerlere ısıtıcı yollayan isimdi aynı zamanda.
Omurilik felçlilerine, akülü tekerlikli sandalyeler bağışlayan, ultraAslan’ın kurucularından Alpaslan Dikmen’in dördüncü ölüm yıldönümünü dahi unutmayan, Antalya’daki hasta bir çocuk için tüm Barselona takımına imzalattığı topu çektiği videoyla birlikte yollayan birisiydi.
İspanya’da “Keşke benim ülkemde de insanlar ölmeden anlaşmanın yolunu bulsalar” sözünü söylemişti.
Hiç istemese bile, terör örgütü PKK yöneticileri atlamışlardı bu sözün üzerine...
Bu saydığım şeyleri yapan Arda’dan, herkesin nefret cümleleri kurduğu Arda’ya nasıl geldik acaba?
Bir yanda, onun kendisine yaptığı büyük haksızlıklar var.
Diğer yandaysa, Arda’nın hiç sevmediğimiz bir tarzın ete kemiğe bürünmüş hali olmasının etkisi var.
Mesela, muhafazakâr cümleler kurup, sonra aksi bir hayat yaşamak diye başlayabiliriz.
Sonra para ve şöhretin kendisine bir dokunulmazlık sağladığına inanmak diye devam edebiliriz.
Cüzdan ya da yumruk veya silahın güç olduğunu zannetme hatası, marka giyerek, en pahalı otomobillere binerek değerli olma çabası gibi arka arkaya bir sürü maddeyi sıralamak da zor değil.
Türkiye’de eşi doğum için gün sayarken gecelere akan, kavga eden, elini beline atan, farklı zamanlarda sosyal medyadan güzel kadınlara yürüme hakkını kendinde bulan tek adam Arda değil, bunu hepimiz biliyoruz.
Bayrampaşa’dan çıkan, geldiği yeri unutmayan, sosyal projelere destek veren, gurur duyduğumuz bir adamın kendisini bu hale getirmesine asıl öfkemiz...
Ve Arda değil bizim sevmediğimiz şey.
Arda’da ete kemiğe bürünen, pervasız ve ne kendisine, ne de başkasına saygısı olmayan yaşam biçimi...
