Büyük Marmara depreminin ardından yakınlarından 19 yıldır haber alamayan aileler, Gölcük’teki kimsesizler mezarlığının açılmasını istiyor.
17 Ağustos 1999’daki Gölcük merkezli büyük depremin üzerinden 19 yıl geçti. Resmi rakamlara göre 17 bin 480 kişi hayatını kaybetti, 23 bin 781 kişi yaralandı, 505 kişi de sakat kaldı. 285 bin 211 konutta ağır, orta ve hafif seviyede hasar oluştu. 500 bin kişi evinden oldu. Net bir rakam olmasa da, yüzlerce kişiden de depremden sonra bir daha haber alınmadı. Depremin ardından onca yıl geçmesine rağmen, hâlâ yakınlarını arayanların acıları ilk günkü gibi taze...
O ailerden biri Aktürk ailesi. Gamze Aktürk, Marmara depremine altı kişilik ailesiyle birlikte Gölcük’teki evlerinde yakalandı. Enkaz altından 17 saat sonra kız kardeşi ile birlikte çıkarılan Aktürk; annesini, babasını ve babaannesini depremde kaybetti. Fakat 22 yaşındaki erkek kardeşi Zafer Kutluer’in ne dirisi ne de ölüsü bulundu. 19 yıldır kardeşinin aradığını söyleyen Aktürk, yaşadıklarını Milliyet’e şöyle anlattı:
Bir mezar taşı
“Yıllardır elimden geldiğince kardeşimi aradım fakat sonuç alamadım. Kayıpları bulmaya çalışan bir TV programına katıldım ve o program sayesinde 30 kimsesizler mezarı olduğu tespit edildi. Bu program aracılığıyla devlet de kimsesizler mezarlığının açılmasına izin verdi. Mahkemeye başvurduk.
Tüm aileler adına bu başvurular benim üzerimden yapıldı. Açılan mezarlarla, yakınlarını kaybeden ailelerin DNA’ları eşleşecekti fakat öyle olmadı. Başvurudan 8 ay sonra 15 mezar açıldı ve sadece benim DNA’m eşleştirildi ve açılan bu 15 kişinin DNA’sı da benimle uyumlu çıkmadı. Açılan mezarlardan birinde bir askerin yaka kartı duruyordu ve bu yaka numarasında bu askerin o dönem Gölcük’te askerlik yapan Recep Şipal olduğu tespit edildi. TV programına bu askerin ailesi de çağırıldı. Programa çıkan baba, ‘Ben oğlumu 16 yıl önce gömdüm’ dedi. Program sunucu adama, oğlunun cenazesini görüp görmediğini ve üzerinde ne olduğunu sorunca, adam gördüğünü ve üzerinde iç çamaşırı olduğunu söyledi. Fakat bu asker hazır kıta askermiş. Ben de çok net hatırlıyorum, o gece benim kardeşim iç çamaşırlarıyla uyuyordu. Programa telefonla bağlandım. Kardeşimin ve bu askerin fotoğrafları yan yana konuldu.
Yaşları zaten birbirine yakındı ve yüzleri birbirine çok benziyordu. Belki de hastanede cenazeler karıştı. Fakat askerin babası bu duruma hiç sıcak bakmadı ve programa bir daha da katılmadı. Bu cenazenin benim kardeşime ait olduğunu düşünüyorum fakat diğer 15 mezar açılmadan da net bir şey diyemiyorum. İki yıldır da diğer 15 mezarın açılmasını bekliyorum. Sürekli erteleniyor ve bir şey çıkıyor. Benim tek isteğim bir mezar taşı. Bunu da bize çok görmesinler, ben kardeşimin kemiklerini istiyorum.”
