Ata Demirer’den ‘Krallara layık’ bir şov: Gazino ‘Royal’... Zaman zaman tonu hüzne çalan şarkılar, taklitler, espriler, zekice göndermeler ve etkileyici bir atmosfer derken ‘Ata Demirer Gazinosu’, konuklarına iki buçuk saatlik birinci sınıf bir gösteri sunuyor. Bu devirde böylesi zor bulunur, kaçırmayın derim... İşin espri ve taklit kısmı zaten bildiğiniz kalitede. Ata Demirer, o kendine özgü yeteneği, samimi tavrı ve sahne hâkimiyetiyle gösterisini tatlandırdıkça tatlandırıyor. Öğrencilik yıllarındaki ilk sahne deneyimi (barda müzik yapmak!) eşliğinde Trakya maceraları (gece yarısı motorundan çıkıp “Bodrum’a mı gideceksiniz be ya, gidin; ben yarın sabah erkenden barbuna gideceğim” diye ‘Bodrum, Bodrum’u çalan gitarist arkadaşına fırça atan balıkçı amca mesela) ya da masalarda rızkını arayan kediler... Veyahut emojilerin günümüz ilişkilerinde özellikle erkek cephesine yaptığı katkılar... Şarkılar faslına gelince Zeki Müren’den Metin Akpınar’a uzanan göndermeler (‘saygı duruşu’ demek de mümkün) derken yaklaşık iki buçuk saat farkına varmadan geçip gidiveriyor (şarkıların ağırlıklı tonu hüzün, bu noktada “Hüzün ki, komedi kadar yakışandır ona” demek ihtiyacı duyuyorum!).
‘ALO, KENDİMLE Mİ GÖRÜŞÜYORUM?’
Öte yandan çok başarılı Sırrı Süreyya Önder taklidinin de hakkını vermek lazım. Bu bölüm ve taklit o kadar iyi ki, -bu aşamada da bir kulis bilgisi aktarayım- Önder, D
mirer’i telefonla ararken ilk olarak şu cümleyi kuruyormuş: “Alo, kendimle mi görüşüyorum?”
Yeri gelmişken Demirer’e eşlik eden orkestradan bahsetmemek olmaz. Taşkın Sabah yönetimindeki bu topluluk, her biri kendi enstrümanlarının ustası yeteneklerden oluşurken Namık Taşpınarlı Abimiz zaman zaman hem kemanını hem de sözünü (!) konuşturuyor ve Demirer’le adeta tatlı tatlı atışıyor! ‘Sazıyla yol gösteriyor’ derler ya, Namık Abi de kemanı ve nüktedanlığıyla şovda yol gösteriyor... ‘Ata Demirer Gazinosu’, şarkı seçimleri (naçizane bendeniz özellikle ‘Tavukları Pişirmişem’i çok beğendim), taklitleri, esprileri, göndermeleri ve genel atmosferiyle ‘birinci sınıf’ bir gösteri. Lakin tek bir kusuru var; o da gösterinin kendisinden değil, biz seyircileri bu şovu izleme biçiminden kaynaklanıyor. Tamam, gazino görmemiş olabiliriz ama bu işin tadının bir masa etrafında yakın dostlarla oturup, arada da bir-iki tek atarak çıktığının elbette bilincindeyiz. Bu gösteriyi arka arkaya dizili bir nizamda izlemek de güzel ama keşke, dediğim türden bir oturma ve eğlence düzeninde olsaydık, atmosferin tadına daha bir varır, felekten çalınan gece ‘katsayısı’nı biraz daha artırırdık...
Sonuç? Bu şov, bir film değil ama ben yine de bir sinema eleştirmeni klişesiyle son noktayı koyayım: Kesinlikle kaçırmayın!..
UĞUR VARDAN - KELEBEK
