Çok geçici olmaya başladı şarkılar ve şarkıcılar…
İstikrarı olmayan kaybolup gidiyor.
Tek şarkıyla “olan” bir devir vardı, şimdi “tek şarkı” 3-5 ay taşıyor, sonrası yoksa, şarkıcılar da çabucak unutulup gidiyor.
İşte Edis diye birini konuşuyorduk geçen sene, şimdi adını zor hatırlıyoruz.
Ayşe Hatun Önal da aynı şekilde…
Bir var bir yok diyemeyeceğiz, çünkü bir var, yıllarca yok!..
Edis ve Ayşe Hatun’un ortak özelliği ayrıca sürekli yurt dışı veya içi playback’lere düşmeleri…
Nasıl tam yükselirken, bu playback işleri kabul ettiler, akıl almaz…
Aynı şekilde İrem Derici de kayboldu demeyelim, kaybolma aşamasında…
Son çare, boşanma reklamını başvuran şimdi ise her yerde eşini nasıl sevdiğini ve nasıl barıştıklarını anlatan yani güya artık “bir hikayesi” olan şarkıcı konumunda!..
Bu reklam girişimi kurtardı mı onu, tabi ki hayır…
Çok kaba bir duruşu var İrem Derici’nin… Bir de “Napim, ben böyleyim” demiyor mu!.. Bu da onu kısa sürede eritti, bitirdi.
İrem Derici, Edis ve Ayşe Hatun Önal’ın kayboluşunda “ortak gözlemlediğimiz” diğer bir durumsa, organizatörleri Haluk Şentürk oldu.
Olmamaları yerlere, gitmemeleri gereken yerlere, görünmemeleri gereken yerlere, alacağı 3-5 kuruş için ikna etti bu sanatçıları ve işte bu dibe vurma sevüvenini başlatan bir numaralı faktör oldu.
Ve… İlyas Yalçıntaş, İncir’le esti gürledi yok oldu.
Neden diye düşündük.
Bu kez farklı bir durum vardı.
Çünkü İlyas’ın bir duruşu yoktu ve olmadı.
Gitarıyla şarkısını söyledi ve gitti.
Ne bir strateji ne bir plan, öyle aldı eline gitarı çaldı, çaldı gitti!..
Dileriz müzik piyasasındaki diğer umut vadeden sanatçılar bu “vahim” tabloları gözlemleyip, aynı hatalara düşmezler.
Serkan Güzel
Uçankuş Yayın Koordinatörü
