Hürriyet yazarı Ayşe Arman, bugünkü köşesinde Gezi Parkı olayları sırasında yaralanan gençlere yaptığı röportajlara yer verdi.
İşte polisin attığı plastik mermiyle gözünden yaralanan ve görme yetisini kaybettiğini söyleyen bir gencin yaşadıkları:
"KEŞKE GÖZÜME DEĞİL BACAĞIMA SIKSALARDI"
Adın?
- Mahir.
Yaşın?
- 22. Aydın’da Ziraat Fakültesi’nde okuyorum. Birkaç günlüğüne İstanbul’a geldim. Çocukluk arkadaşım Serkan Gezi’ye gideceğini söyledi, “Ben de geleyim” dedim. Arkadaşımı yalnız bırakmak istemedim. Gittik.
Parkın içinde miydiniz?
- Evet. Kalabalıktı. Cıvıl cıvıldı. Şenlik havasındaydı. Bir arkadaşımızı arıyorduk. Ne olur ne olmaz diye deniz gözlüklerimiz vardı. Gezi’nin 30 metre yanındaydık. Önümüzde kalabalık bir grup vardı, biz o kalabalığın en arkasındaydık. Herkesin mutlu olduğu bir ortamdı, gülen, şakalaşan gençler, üniversite kantini gibi. Birden ara sokakların birinden polisler fırladı. Biz de grubun en arkasında olduğumuz için ne olduğunu anlayamadık. Muazzam bir panik oldu, herkes kaçışmaya başladı. Bir anda plastik mermi ve gaz bombası saldırısı altında kalıverdik. O arada deniz gözlüğümü taktım.
Serkan neredeydi?
- Tam önümde. Derken “çatırt” diye bir ses duydum, birden bir şey çarptı deniz gözlüğüme ve parçalandı. Bedenime giren bıçak gibi ince acı hissettim ama nereme ne olduğunu anlayamadım. Yüzümden kan boşanmaya başladı. Yüzümü görenler dehşet içindeydi. Benimse tek derdim ölmemekti. Ne yapacağımı bilmeden ölmemek için sağa sola koşuşturuyordum.
Ateş eden polisi gördün mü?
- Yüzünü seçemedim ama çok yakından ateş ettiğini gördüm. Serkan’la bu yaylım ateşinden kurtulmak için deli gibi koşmaya başladık. Barikatın üzerinden atladık.
Gözün o haldeyken nasıl yapabiliyorsun?
- Canın söz konusu olunca, yapıyorsun. O anda tek derdin hayatta kalabilmek. Bir ara fark ettim ki, bütün tişörtüm baştan aşağı kan. Barikatın arkasında sedye vardı, beni hemen koydular, “Yaralı, yaralı” diye bağırarak ambulansa taşıdılar. Tam o sırada polis yine Gezi’ye saldırdı. Üstelik Serkan da astımlı. Onlar beni sedyeye ambulansa yetiştirmeye çalışırken, saldırıdan kaçanlar da üzerime gelmeye başladılar. Sonra kendimi Taksim İlk Yardım’da buldum.
Hastanede ne yaptılar?
- Yüzü temizlediler. Gözüme ışık tuttular. Görüyor musun dediler? “Hayır” dedim. Beyin tomografisi ve akciğer filmi çekildi, sonra yapabilecekleri bir şey yoktu ki Beyoğlu Göz’e naklettiler. Orada bir doktor tekrar muayene etti. Gençten biriydi. Dünyanın en normal şeyiymiş gibi bana, “Bir daha görmeyeceksin!” dedi. Allah’tan sakin biriyim. Kimseyi üzmek de istemem. Zaten Serkan perişan durumda yanımda, bayıldı, ona da serum bağlandı.
Sana “Gözünü kaybettin” dediklerinde, aklından ilk geçen neydi?
- Anneme ve babama bunu nasıl anlatacağım. Çok üzüleceklerini biliyorum çünkü. Ama bunu insanları üzmeden anlatmanın da bir yolu yok ki. Anneme değil, babama söyledi Serkan, o geldi. Ama o günden beri kendilerine gelemediler.
Ameliyat oldun mu?
- Evet orada, Beyoğlu Göz’de ertesi gün ameliyat ettiler. Çok anlayışlı bir hocaydı. Bana ikinci bir ameliyattan sonra görme ümidimin bile olabileceğini söyledi. Hayatını kaybedenlerin olduğunu düşünürsek, yine de kendimi şanslı sayabilirim. Bu konuda söyleyebileceğim tek şey: Keşke gözüme değil de, bacağıma sıksalardı…
Ayşe Arman - Hürriyet
